Tank avcısı taktikleri, zırhlı birliklerin sahadaki etkisini sınırlamayı amaçlayan askerî konseptlerin genel adıdır. Bu yaklaşım, hareketlilik, gizlenme, zamanlama ve durumsal farkındalık gibi unsurların bir arada değerlendirilmesine dayanır. Tarihsel olarak bakıldığında, zırhlı araçların muharebe alanında belirleyici hale gelmesiyle birlikte, onlara karşı geliştirilen yöntemler de evrilmiştir. Modern doktrinlerde amaç; zırhlı platformları doğrudan hedef almaktan ziyade etki alanlarını daraltmak, manevra kabiliyetlerini sınırlamak ve caydırıcılık oluşturmak şeklinde özetlenebilir.

Daha teknik çerçevede ele alındığında, tank avcılığı kavramı asimetrik mücadele, ortam üstünlüğü ve çok katmanlı savunma ilkeleriyle ilişkilendirilir. Kentsel alanlar, engebeli arazi ve dar geçitler gibi bölgeler; zırhlı unsurların doğal avantajlarını azaltan çevresel faktörler olarak değerlendirilir. Günümüzde bu konsept, yalnızca insan unsuru üzerinden değil; istihbarat, gözetleme, sensör teknolojileri ve hava-destekli unsurlar ile birlikte düşünülür. Böylece tank avcısı taktikleri, tekil bir çatışma yöntemi olmaktan çıkarak, entegre muharebe doktrinlerinin tamamlayıcı bir parçası haline gelir. Bu yaklaşım, modern savaş alanında dengeleyici bir rol üstlenerek zırhlı birliklerin mutlak üstünlük kurmasını engelleyen stratejik bir araç olarak kabul edilir.